ISANG LIHAM SA KAPATID

Si Cristo ang Salitang nagbibigay-buhay (cf. 1 Jn 1:1), at sinumang tumanggi sa salita ay mananatiling patay. Ang tao ay namatay dahil sa kasalanan. Anong kasalanan? Ang pag-agaw sa Diyos ng tanging-karapatan na magpasya kung ano ang mabuti; sa gayon ay itunuturing ang sarili bilang Diyos (cf. Gn 3:5). Ito ay isang direktang pagrerebelde sa pamamahala ng Diyos. Sa madaling salita ay pagtalikod o pagkalas sa kanya. Ikalawa ay ang pagbaling sa mga diyus-diyusan o idolo. Gumawa ang tao ng mga bagay na sa tingin nila ay magbibigay sa kanila ng seguridad at pag-asa. Dito nila inilagak ang kanilang tiwala at kasiyahan. Kaya nga, ito ang hinahangad nila sa kanilang pamumuhay. Sa iba’t ibang panahon ay iba-iba rin ang ginagawang diyos ng mga tao at inaasahan sa kanilang buhay: ang araw, buwan, at mga bituin; mga puno o larawan ng mga nilalang tulad ng tao, ibon, hayop o nilalang nanagsisigapang (cf. Rm 1:23). Kasama din sa mga ginawa nilang diyos ay ang mga makapangyarihan sa lipunan, at ang mga bagay na itinuturing nilang may mataas na halaga tulad ng ginto, pilak, at ang pinakamataas sa lahat ng mga diyos — barya at papel. Alinman sa mga nabanggit ay walang masama sa kanilang sariling kalikasan dahil lahat ng ginawa ng Diyos ay mabuti, ngunit ang pagbibigay ng tao ng pagpapahalaga sa mga ito nang higit sa tunay nilang halaga ayon sa itinakda ng Lumikha, ang nagpapasama sa kanila. Sinasamba natin ang alinmang nilikha — nakikita o hindi — kung ito ang nagiging dahilan ng ating buhay at kasiyahan, at kung ito ang ating hinahangad at inaasahan. Kaya nga sinasabi, “Huwag kayong mamuhay na pera ang hangad; masiyahan na kayo sa anumang nasa inyo. Sapagkat sinabi ng Diyos, ‘Hindi kita iiwan ni pababayaan man’” (He 13:5). Sinasabi rin, “Dapat na tayong masiyahan kung tayo’y may kinakain at dinaramit. Ang mga nagnanasang yumaman sa anumang paraan ay mahuhulog sa tukso at sa bitag ng masasamang hangaring magtutulak sa kanila sa kapahamakan. Sapagkat ang pag-ibig sa salapi ay siyang ugat ng lahat ng kasamaan. Dahil sa paghahangad na magkamal ng salapi, may mga nalayo sa pananampalataya at nasadlak sa paghihirap ng kalooban” (1 Tm 6:8-10). Ibig bang sabihin ay huwag nang magtrabaho? Hindi. Sapagkat ito ang tungkulin ng tao: “..magtrabaho siya at gamitin ang kanyang kamay sa anumang gawaing marangal (hindi iskandaloso) upang may maitulong sa mga nangangailangan” (Ef 4:28). Ang tao ay katiwala ng Diyos sa kanyang kapwa. Ang tunay na dahilan ng pagtatrabaho ay upang suportahan ang ating ikabubuhay — pagkain, damit at tahanan — at ibigay sa walang kakayanan ang bahagi ng ating kinikita, upang sila man ay makapagpatuloy din sa pamumuhay. Ang gumagamit ng kanyang kayamanan nang higit pa sa kanyang tunay na pangangailangan ay nagnanakaw sa bahagi ng iba na ipinagkatiwala sa kanya ng Diyos. Kaya sinasabi ni Jesus, “Kung hindi kayo mapagkakatiwalaan sa mga kayamanan ng sanlibutang ito, sino ang magtitiwala sa inyo ng tunay na kayamanan? At kung hindi kayo mapagkakatiwalaan sa kayamanan ng iba, sino ang magbibigay sa inyo ng talagang para sa inyo? Walang makapaglilingkod ng sabay sa dalawang panginoon, sapagkat kapopootan niya ang isa at iibigan ang ikalawa. Hindi ninyo mapaglilingkuran ng sabay ang Diyos at ang kayamanan. Sapagkat ang itinuturing na mahalaga ng mga tao ay kasuklam-suklam sa paningin ng Diyos” (Lk 16:11-13.15). Sinabi naman ni Santiago, “Hindi ba ninyo alam ng kapag kinaibigan ninyo ang sanlibutan ay kinakaaway naman ninyo ang Diyos? Kaya’t sinumang nagnanais na maging kaibigan ng sanlibutan ay kaaway ng Diyos…napakarubdob ng pag-ibig ng Diyos sa espiritung ibinigay niya sa atin at ayaw niya na may kaagaw sa ating pag-ibig” (Sant 4:4-5). Ibig bang sabihin ay huwag na tayong magsumikap na makapag-aral, magkaroon ng sariling negosyo, o magpatayo ng bahay? Hindi. Sapagkat tungkulin natin bilang tao na ibuhos ang ating mga kakayanan o talento para sa kapakinabangan ng marami. Sa ganitong paraan ay makakabawas tayo sa pasananin ng mga taong tumutulong sa atin, at tayo naman ay makakatulong na rin sa iba. Ngunit kailangang maging malinaw sa atin na ang lahat ay dapat nating gawin ayon sa tunay na layunin ng Lumikha. Ang pagkakaroon ng ibang layunin, bukod sa itinakda ng Diyos, ay nangangahulugan ng pagsasarili o paghihimagsik sa Diyos. May mga taong nakatakda para tumulong, at mayroon namang nakatakda para tulungan, ngunit ang lahat ay nakatakda para gumawa sa kapakinabangan ng lahat. Walang sinuman ang walang magagawa upang tulungan ang kanyang kapwa, sapagkat inilagay ng Diyos sa bawat isa ang kakayanan upang makatupad sa kanya-kanyang tungkulin. Ang dapat hanapin o tuklasin ng tao ay ang kung ano ang magagawa niya para sa iba, hindi ang mapapakinabang. Ang may pera ay dapat tumulong sa pamamagitan ng kanyang pera, at ang wala naman ay dapat tumulong sa paraan na hindi kailangan ng pera. Ang nakakaramdam ng kakulangan sa kanyang sarili ay dapat humingi sa Diyos, at dapat niya itong tanggapin nang may pasasalamat maging anuman ito. Sapagkat ibinibigay ng Diyos ang pinakamabuti sa mga nagtitiwala sa kanya at hindi humihingi ng ayon lamang sa kanilang sari-sariling kalooban. Ang mahirap sa mga materyal na bagay ay hindi na dapat maghangad na yumaman, ngunit patuloy na ibuhos ang kakayanan sa paggawa. Ang mayaman naman ay dapat rin magpatuloy sa marangal na gawain upang makatulong sa iba. Gayunman, dapat ipako ng lahat — mahirap at mayaman — ang kanilang paningin sa mga bagay na di-nakikita, at hindi sa mga bagay na nakikita (cf. 2 Co 4:18). Ang tao ay nilikha hindi para mamatay kundi para mamuhay kasama ng Diyos — ito ang layunin ng buhay. Kaya nga, bagamat sinira ng kasalanan ang naunang  plano ng Diyos, hindi niya ito hinayaang tuluyang mawalan ng kabuluhan yamang ito ay plano niya, at walang sinumang makakalaban sa kanya. Higit pa sa dati ang inihanda ng Diyos para sa mga magbabalik-loob sa kanya at mananatiling tapat. Sinasabi ng Kasulatan, “Hindi pa nakikita ng mata ni naririnig ng tainga, hindi pa rin sumasagi sa isip ng tao ang inihanda ng Diyos sa mga umiibig sa kanya” (1 Co 2:9). Sino ba ang umiibig sa kanya? Iyon bang walang kasalanan? Hindi. Ang umiibig sa Diyos ay ang sumasamba as kanya sa espiritu at katotohanan (cf. Jn 4:24), at sa gayon ay ipinanganak na muli (cf. Jn 3:7). Ang taong ito, bagamat walang nakikitang pagbabago sa katawan o hindi kaagad nakikitaan ng mabubuting gawa, ay isa nang bagong nilalang (cf. 2 Co 5:17). Hindi siya naging bagong nilalang dahil bago na ang ugali niya kundi dahil ang kanyang espiritu, na namatay dahil sa kasalanan, ay muling nagkaroon ng buhay. Kaya wala na ang dating pagkatao, bagamat pansamantala pa rin siyang nananatili sa katawang alipin ng makalaman at makamundong paghahangad. Sa kanyang pakikipag-isa kay Cristo, ang kanyang isip at kalooban ay unti-unting nababago ayon sa isip at kalooban ni Cristo kaya sinasabi, “Ngunit ang pag-iisip ni Cristo’y taglay natin” (1 Co 2:16). Nangyayari ang pagsilang na ito sa oras na ang isang tao ay manalig na si Cristo ang Panginoon, at siya ay muling binuhay ng Diyos (cf. Rm 10:9), at kung siya ay mamumuhay ayon sa paniniwalang ito. Kung si Jesus ang Panginoon ng kanyang buhay, ang kalooban niya ang dapat masunod. Kung naniniwala siyang si Jesus ay muling binuhay ng Diyos, kailangan makita sa kanya ang kawalan ng takot sa kamatayan, paghihirap, sakit sa katawan at kalooban, sa paniniwalang siya man ay bubuhayin din ng Diyos, at ang lahat ng ito ay pakinabang dahil sa lahat ng bagay, ang Diyos ay gumagawang kasama ang mga nagmamahal sa kanya para sa kanilang ikabubuti (cf. Rm 8:28).

Sa kabilang banda, ang mga taong naghahangad ng mga bagay na nakikita, at naduduwag na maging iba sa karamihan, ay malagim ang kasasapitan (cf. Pah 21:8). Tulad ng sinasabi ni Pablo, “Ang nagsisikap sa mga bagay ukol sa laman ay aani ng kamatayan” (Ga 6:8).