Salamat sa wala pa!
Bakit kailangan nating magpasalamat para sa hindi pa natin natatanggap? Ang dahilan ay may tatlong bahagi, at ito ay ang mga sumusunod na paniniwalang Cristiano:
1. Ang Diyos ay pag-ibig.
2. Ang Diyos ay makapangyarihan.
3. Ang Diyos ay walang-hanggan.
Ang Diyos ay pag-ibig. Alam ng Diyos kung ano ang pinakamabuti para sa kanyang minamahal dahil ang lahat ng kanyang pagkilos ay dahil sa pag-ibig. Walang sinuman ang makapagsasabi na may kasalanan o pagkukulang man lang sa kanila ang Diyos, dahil bukod sa walang karapatan ang tao na humingi mula sa kanyang Manlilikha na para bang siya ay utusan niya, ang Diyos ay kusang nagkakaloob nang higit pa sa kayang hingin at naisin ng tao para sa kanyang sarili. Walang masamang nagmumula sa Diyos ng pag-ibig; lahat ay bilang pagpaparanas ng pagmamahal. Anuman ang ipahintulot ng Diyos na ating tanggapin at maranasan, ito ay bunga ng kanyang pag-ibig sa atin, at tiyak itong makabubuti kung atin lang kikilalanin ang tunay na kalikasan nito.
Ang Diyos ay makapangyarihan. Anuman ang loobin ng Diyos, ito ay nangyayari. Hindi siya tulad ng tao na bagamat maraming mabubuting intensyon ay madalas na walang kakayahang isakatuparan ang mga ito.
Ang Diyos ay walang-hanggan. Sa mundo nating mga tao ay may oras at panahon; mayroong kahapon, bukas, at ngayon. Para sa Diyos, ang lahat ng panahon ay ngayon. Hindi siya lumikha “kanina” at magpapahinga “mamaya”. Kung sinasabi man na siya ay lumikha at nagpahinga, ginawa niya iyon sa iisang pagkakataon. Ito ay dahil wala siyang simula at katapusan; lagi lang siyang umiiral. Kaya niya tinatawag ang sarili na Ako Nga — I am He, the One who always exists. Mahirap man mahawakan ng isip ng tao ang konsepto ng kawalang-hanggan, ito ang katotohanan ng Diyos. Pero hindi rin naman ito napakaimposible para sa tao, dahil kahit ang pisikal na agham ay nagsasabing ang enerhiya ay walang simula kundi palagiang umiiral.
At dahil sa Diyos ay wala ang konsepto ng panahon, lahat ng ginawa, ginagawa, at gagawin niya ay naganap, nagaganap, at magaganap sa iisang pagkakataon. Hindi pa man natin hinihingi ang isang pabor mula sa kanya, nagawa na niya ito, dahil nga tapos na niyang gawin ang lahat bagamat patuloy niya itong ginagawa sa kasalukuyan. Lahat ng dapat mong matanggap ay naibigay na niya, bagamat hindi mo pa natatanggap. Hindi ibig sabihin noon ay walang halaga ang pagdadasal. Habang tayo ay nananalangin, ang Diyos ay nakikinig at binibiyayaan tayo ayon sa kanyang kalooban, ang ginawa niyang pagsagot sa ating mga pagsamo ay nangyari na bago pa man natin ito isiping gawin, pero ginawa niya rin ito habang at pagkatapos ng ating panalangin. Kaya sinabi ni Jesus, “Anuman ang hingin ninyo sa panalangin, sumampalataya kayo na natanggap na ninyo at tatanggapin ninyo.” Ito ay dahil naibigay na ng Diyos ang lahat ng dapat niyang ibigay sa atin.
Ito ang mga dahilan kung bakit dapat nating pasalamatan ang hindi pa man natin natatanggap. Una, alam natin na gusto ng Diyos kung ano ang pinakamabuti para sa atin. Hindi na mahalaga kung ito ba ay naisip nating hingin o hindi; hindi na mahalaga kung umaayon ba o sumasalungat ito sa gusto nating hingin. Ang mahalaga ay ito ang kalooban ng Diyos at makasisiguro tayong maraming ulit na higit itong makabubuti para sa atin. Tama si San Pablo sa pagsasabing hindi tayo marunong manalangin nang tama, dahil hindi natin alam kung ano ang totoong makakabuti sa atin, pero ang espiritu na nakakikilala sa atin ang siyang tumutulong para itaas sa Diyos ang totoong laman ng ating puso.
Ikalawa, ang dalisay nating panalangin ay laging pinakikinggan ng Diyos at may kakayahan siyang ipagkaloob ang lahat ng ito sa atin. Kaya sa saling Ingles ay may isang taong nagsabi kay Jesus, “Lord, if you will, you can…” “Kung gusto mo, magagawa mo.” At kung bukas tayo sa kalooban ng Diyos, hindi niya lang gugustuhing ipagkaloob ang hinihingi natin, gagawin niya ito. Tulad ng sagot niya sa nasabing tao, maririnig din natin ang sagot ni Jesus: “Gusto ko.”
Ikatlo, dahil ang Diyos ay walang-hanggan, alam natin naibigay na niya sa atin ang lahat ng linoob niyang tanggapin natin. Dahil sa katotohanang ito kaya natin nagagawang manalangin nang may pananampalataya. Kung ang ating hinihingi ay naayon sa kanyang kalooban, sigurado na tayong ito ay ating matatanggap sa panahon ng Diyos. Kung hindi niya naman ito kalooban, nakasisiguro tayong mas mabuti pa dito ang matatanggap natin.
Walang dahilan para isipin nating tayo ay pinagkaitan o hindi pinakikinggan ng Diyos. Sa napakaraming pagkakataon, tayo ang hindi nakikinig sa kanya dahil gusto nating ipilit ang gusto natin, na para bang lagi tayong mas magaling sa Diyos at siya ang laging may maling desisyon. Ang Diyos ay may sariling panahon o “timetable”. Kung mayroon man siyang ibibigay, hindi natin maaasahang matatanggap natin ito sa oras na gusto natin, pero makasisiguro tayo sa pagdating nito. Tulad nito ay isang kamag-anak na nasa ibang bansa na nagsabing, “Naipadala ko na.” Sa pagkakataong iyon, masasabi nating naibigay na niya ang dapat niyang ibigay, hindi pa nga lang natin natatanggap. “On the way,” sabi nga. Hindi naman tama na sabihin sa kanya, “Saka na ako magpapasalamat pag natanggap ko na yung package.” Nagpapasalamat na tayo sa nagbigay kahit wala pa. Ito ay dahil alam nating nagawa na niya ang bahagi niya. Ganun din ang Diyos. Mula sa kawalang-panahon ay naibigay na niya ang lahat ng nakatakda nating matanggap, bagamat sa mundo ng panahon ay hindi pa natin ito natatanggap. Tama lang na pasalamatan natin ang Diyos para sa mga bagay na wala pa dahil alam nating nagawa na niya ang kanyang bahagi.
RH Bill: Mga Isyu
Para sa mga hindi pa nakakabasa o nakakaintindi sa ibig sabihin ng Reproductive Health Bill, ang Knights of Columbus ay gumawa ng mga pagsasadula (audio) na nagbibigay liwanag sa mga isyu tungkol dito. I-click ang larawan sa kaliwa.
Ang mga punto ng pagsasadula ay nakalagay sa mga pamagat. Ito ay ang mga sumusunod:
- Labag sa Saligang Batas
- Anti women and children
- Sex education
- Anti employer
- Populasyon
- Anti reproductive
- Anti culture
- Korupsyon
- Mapaniil
- Natural Family
Lahat tayo ay apektado ng panukalang ito, at walang sinumang Katoliko o Filipino ang maaaring magsawalang-bahala. Kung hindi tayo magiging bahagi ng solusyon, magiging bahagi tayo ng problema.
Guidelines in Knowing the Will of God
1. The mind and the heart must be determined and sincere to know the truth.
The truth of God comes only to those who look for it. If one says he is searching for it but is slothful about it, then he is deceiving himself and will find nothing.
2. Both intellect and emotion must be willing to give up prejudices.
Almost all people have their prejudices about different things, but the simple analogy of a full cup that cannot contain anything more will suffice to explain why no one can be both full of prejudices and open to the will of God. Giving up one’s conjectures means looking at the big picture—to all aspects of a thing, an issue, or a situation.
3. Between intellect and emotion, the former must be superior to the latter. The intellect should moderate the emotion but must not discard it altogether.
Not because one part of a person is better than the other parts; it is the job of the intellect to gather information and to moderate the whole person through these concepts. Emotion is dangerous if not restrained properly. Too sentimental persons are equally too attached with the objects of their emotions. Personal belief is one of the objects of sentimentality (and even of idolatry); therefore, to make some space for the truth of God, one should be detached from any emotion-centered notions.
4. In times of mazy confusions, the rule is “Go back to the basic.”
Problems sometimes are very perplexing that we no longer know where we came from, where we are, and where we are going. The description, itself, of this situation gives us the answer on where to turn to: Go back to where you came from by redefining what you are searching for. Make it clear where you are now by reminding yourself about the reason of your pursuit. After successfully doing that, begin your quest again by scrutinizing the information that are readily available and getting whatever is not on hand that may help complete the picture of your condition.
5. The most obvious clue: If anything happened not according to your will, then it is God’s will.
This is the principle behind the ancient practice of casting lots to know the will of God. Some examples include the story of Jonah of Nineveh and the replacement of Judas by Matthias as apostle. So whenever things come to pass against your will, give thanks for it since you know that the will of God happened to you.
6. Forget stubbornness and be truthful.
If you really want to know the will of God, leave obstinacy. Insisting your emotional and proud ideas will only make you learn things the hard way, at best; at worst, will lead you to your total blindness. Be honest with your quest—it is God’s will you are looking for, not your own.
7. Do not be too excited or too depressed because of a new discovery or a change in circumstances.
Too much excitement will distract your aim and may lead to self-praising or to goal disorientation. Being overwhelmed by frustrations, on the other hand, may lead to hopelessness; to the betrayal of your own set purpose.
8. Trace your way back to the beginning. Analyze the situation from specific to general.
The key question is “In what situation am I now?” Think of the reasons why you are not satisfied with your present state. After gathering these factors, analyze each one about the core reason why they do not seem to be completely agreeable, until you come to the bottom line.
9. Pray constantly for humility, wisdom, discernment, patience, and faith.
One may use some or all of these guidelines in knowing God’s will for them, but the most important thing to do is to pray fervently, and do not waver. You need humility to accept God’s will which is often not easily acceptable; wisdom to know when and how to use your knowledge to help you in knowing God’s will everyday; discernment to distinguish which ones are coming from God and which are not; patience to be able to wait in God’s term; and faith to be able to leave everything to God.
10. Do good deeds; avoid sin and temptations.
Good deeds prepare our soul for receiving good things—that is enlightenment and holiness—and they help develop our heart to be trusting and courageous. Temptations, on the other hand, lead to sin if left unchecked; and sin sows in us fear of everything, including the fear of doing good deeds and knowing God’s will.
May 10, 2007
Biyaya ng Diyos
Ang salitang biyaya ay tumutukoy sa mga bagay na tinatanggap nang walang bayad o anumang kapalit. Mas madalas na ang tawag natin dito ay regalo. Sa paksang ito ay gusto kong ibahagi ang isang katotohanang hindi napupuna ng marami – kasama ang sarili ko: Na ang biyaya ng Diyos ay hindi dumarating.
Madalas, iniisip natin na may mga oras na dumarating ang biyaya ng Diyos, lalo na kung nakatutok ang paningin natin sa mga materyal na bagay at sa mga kaaya-ayang pangyayari sa ating buhay. Sinasabi natin na sa ganito o ganyang panahon ay tumanggap tayo ng biyaya mula sa Diyos, at umaasa tayong sa ganito o ganoong panahon ay mayroon ulit tayong matatanggap. Isipin natin, halimbawa, na tayo ay naninirahan sa isang barko kung saan libre ang pagkain, inumin, damit, higaan, at lahat ng bagay na kailangan natin para mabuhay; kung isang araw ay binigyan ako ng kapitan ng barko ng isang piraso ng paborito kong tsokolate, sasabihin ko bang, “Hay, salamat, nakatanggap na naman ako ng regalo galing sa kapitan! Nung isang lingo lang, may ibinigay din siya sa akin”? Nung isang linggo nga ba? Hindi ba’t katatapos lang ng libreng hapunan, at ngayon ay oras nang magpahinga sa libreng kwarto na may libreng ilaw at libreng higaan? Hindi ba’t para sa kasiguruhan ng lahat ay may libreng security system at mga guard buong maghapon at buong magdamag? Hindi ba’t sa tuwing pagising sa umaga ay may libreng almusal, at sa tanghali ay may libreng pananghalian? Hindi ba’t ang lahat ng ito, kasama ng tsokolate, ay pawang mga regalo dahil hindi ito binayaran o pinalitan man? Mayroon bang isang linggo, isang araw, isang oras, o isang minutong pag-itan ang pagtanggap ng regalo ng mga nakatira sa barkong ito? Wala. Ang bawat sandali ng paninirahan dito ay biyaya — walang kapalit.
Ito ang katotohanang madalas ay nalalampasan natin ng pansin. Ang nakikita natin at tinatawag na biyaya ay ang mga tsokolateng ating tinatanggap — ang mga pangyayaring madalang natin maranasan — pero hindi ang mga regalong bawat sandali ay pinakikinabangan natin. Ang mga biyaya ay hindi dumarating sa ating buhay dahil ang totoo, tayo ay namumuhay sa gitna ng mga biyaya. We could not even exist without these gifts from the Creator. Tuwing gumagalaw tayo, dumadampi sa balat natin ang mga biyayang ito; tuwing tayo ay nagsasalita, pumapasok ang mga ito sa ating bibig. Hinihinga natin ang mga biyayang ito; kinakain natin at nalalakaran. Walang lugar o pangyayari na hindi natin kasama ang mga biyaya ng Diyos. Siguro nga ay napakahirap isipin ng katotohanang ito dahil nakasanayan na natin ang pag-aakalang tayo ay nabubuhay sa sarili nating lakas, talino, at pagsisikap, pero maging ang mga nabanggit na ito ay biyaya din ng Diyos. Walang anuman ang nagmula sa atin pero nabubuhay tayo at patuloy na mabubuhay habampanahon dahil sa mga biyayang ito. Kailanman ay wala tayong totoong nalikha o nabili man lang; ang lahat ng bagay ay sa Diyos at walang isa man ang nanggaling sa atin.
Sa ganitong paraan natin mauunawaan ang itinagubilin ni Pablo na “magpasalamat kayo sa Diyos para sa lahat ng mga pangyayari”. Halimbawa, ang balat na mayroon ka ngayon bilang init at proteksyon sa buong katawan; ipagpapalit mo ba ito sa magandang bahay, maraming pera at mga ari-arian? Aanhin mo ang mamahaling pagkain na inaasam-asam mong bilhin kung ang kapalit ay ang iyong ganang kumain? Aanhin mo ang kumportableng buhay na pinagpapakamatayan mong makamit kung wala ka namang hininga? Ang mga bagay na mayroon ka ngayon ay hindi talaga sa iyo at maaaring mawala anumang oras; hindi ba’t ang mga bagay na ito ang dapat pa nga ay ipagpasalamat natin, sa halip na maghinanakit tayo dahil sa mga bagay na hindi natin makamtan? Buong puso ang pasasalamat natin kapag nangyayari ang mga gusto nating mangyari, pero hindi natin pinapansin ang mas mahahalagang bagay pa na hindi pinagsasawaang ibigay sa atin araw-araw kahit na hindi natin ito nagagawang ipagpasalamat. Hindi natin nakikita ang nandito dahil hinahangad natin ang wala. May mga kabataan, halimbawa, na sa sobrang kagustuhan na magkaroon ng partner ay hindi na nakikita ang pagmamahal ng pamilya o ang pagmamalasakit ng mga kaibigan. Mayroong mga tao na dahil sa paghahangad na magkamal ay hindi na nakaka-appreciate ng kung ano ang meron sila ngayon. Tayo ay nabubuhay sa biyaya ng Diyos bawat sandali, at lahat ng bagay ay nararapat nating pasalamatan.
Sa bahaging ito ay masdan natin ang mas malaking larawan ng ating kasaysayan. Ang Diyos ay may nakahanda sa buhay ng bawat isa sa atin; pero bagamat indibidwal ang kanyang mga panukala, ito ay magkakaugnay at bumubuo ng isang pangkalahatang plano. Dahil ang Diyos ay mabuti, at lahat ng gawa niya ay mabuti, nangangahulugan lamang na mabuti ang lahat ng nangyayari sa atin — hindi man natin maunawan — dahil lahat ito ay bahagi ng kanyang plano at hindi nawawala sa kontrol. Maaaring maitanong natin, “Pati ba ang mga krimen, ang mga kaguluhan, mga kalamidad, at ang araw-araw na pagkakasala ng tao, kasama sa plano ng Diyos? Mabuti rin ba ang mga ito?” Kailanman ay hindi naging mabuti sa paningin ng Diyos ang mga bagay na sadyang masama. Ang lahat ng masamang nangyayari sa sangnilikha ay konsekwensya ng pagtalikod sa Diyos ng mga nilalang niya. Hindi man ang mga ito ang panukala ng Diyos, lahat ito ay pinahihintulutan niyang mangyari, hindi para magkaroon ng masama sa kanyang plano, kundi upang sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihan at karunungan, ang presensya ng masama ay maging para sa ikabubuti ng mga pinili niya. Ang masasamang nilalang at mga pangyayari ay isang bahagi lang ng plano ng Diyos para sa mga nakatakdang maghari kasama niya. Hindi dapat indahin ng mabubuti ang hirap na dulot ng masasama, ni magreklamo man sa gitna ng hindi magagandang pangyayari dahil ang lahat ng ito ay nangyayari para sa kanilang kapakanan. Sila ang sentro ng plano ng Diyos. Ang mga bagay na hindi maganda sa panlabas na anyo ay mga biyayang nakapaligid sa kanila. Ang plano ng Diyos para sa mga hinirang niya ay biyayang patuloy nilang tinatanggap sa lahat ng sandali dahil ang bawat bahagi ng kanilang buhay ay katuparan ng mga bahagi ng planong ito.
Mabuting ipagpasalamat ang mga biyayang madaling makita, pero hindi natin dapat makalimutan na ang bawat sandali ng ating buhay ay biyaya ng Diyos.
Bakit Kailangan Ko ang Diyos?
Minsan, iniisip ko, “Bakit nga ba umiikot ang buhay ko sa pagsasaalang-alang kung ano ang kalooban ng Diyos para sa akin araw-araw?” Sa lahat ng oras at gawain, pangkaraniwan man o espesyal, sa paggawa man ng mabuti o sa pagkakasala, bakit nga ba nasa isip ko lagi ang Diyos? Noong nasa teenage years ako, madalas akong magka-crush o magkaroon ng isang kaibigan na itinuturing kong espesyal. Tuwing may binibili ako sa mga supermart, laging una sa isip ko, “Ano kaya ang pwede kong bilhin para sa kanya?” Ganun din sa ibang mga gawain, nandun lagi ang pagsasaalang-alang kung ano ang iisipin, sasabihin, o maramdaman ng taong iyon tungkol sa gagawin ko. Noong naging mulat ako sa pagkilos ng Diyos sa aking buhay, hindi na naging madali, o possible man lang, na balewalain ang kalooban niya. Totoong mas madalas, ang kalooban ko ang sinusunod ko sa kabila ng katotohanang wala isa man saglit na nawala sa isip ko ang presensya ng Diyos sa buhay ko, at ang kamulatan tungkol sa kanyang kalooban. Pero kasabay din ng mga pagtatangkang magsarili—ng pagsasabing mas alam ko kung ano ang makakabuti sa akin—ay ang kawalan ng tunay na kaligayahan o satispaksyon. Oo, pwede kong gawin ito o iyan, walang pipigil sa akin, pero ang tanong ay “Totoo bang nasiyahan ako?” Madali nating masabi sa sarili na “Oo, masaya ako!” “Masaya ako na nagantihan ko na ang kaaway ko!” “Masaya ako na namatay na yung nang-api sa akin!” “Masaya ako dahil nagsawa na ng kasisingil yung pinagkakautangan ko!” Madaling dayain ang sarili tungkol sa mga bagay na gusto nating mangyari. Dahil sa katotohanang walang tunay na kaligayahang hiwalay sa kalooban ng Diyos, matuwid lang na hindi ito alisin sa isip, dahil ang pagtalikod dito ay pagtalikod sa tunay na kaligayahan
Madalas, madali para sa iba ang sabihing nilikha nga tayo ng Diyos, biniyayaan ng mga likas na yaman, ng lakas at isip na maaaring pagyamanin, pero hanggang doon na lang ang kaugnayan natin sa Diyos. Inaakala natin na ang kaligayahan ay nakasalalay sa pagamit natin ng kalayaan at ng mga biyaya ng Diyos sa paraang gusto natin. May mga nag-iisip na hindi ito matatawag na kalayaan kung may limitasyon, pero ang tunay na kalayaan ay ang kakayahang supilin ang sarili. Kung hindi ka nga alipin ng ibang tao pero hindi mo naman magawang makalaya sa sariling emosyon, kayabangan, at masasamang kaisipan, higit ka pang alipin kaysa mga taong inaalipin ng kanilang kapwa. Hindi madalang na naririnig ang linyang “Kung gugustuhin ko, kaya ko!” Isa itong pangungusap ng pagtanggi sa katotohanan ng pagiging alipin. Sa likod ng mga salitang ito ay ang mensaheng nagsasabing “Kontrolado ko ang sarili ko, hindi ako alipin.” Pero gaano katotoo ang pahayag na ito? Kung talagang kontrolado ng isang tao ang kanyang sarili, loloobin niyang lagi na piliin at gawin ang mabuti dahil ang masama ay labag sa tunay na kalooban at kalikasan ng sarili—kaya nga ito tinawag na masama. Sa makatwid, kung gumagawa ka ng hindi mabuti, alipin ka ng hindi mabuting bahagi ng iyong sarili. Madaling sabihing “Kaya ko itong gawin kung gugustuhin ko,” pero ang tanong ay hindi “Gusto mo ba?” kundi “Kaya mo bang gustuhin?” Ipagpalagay na kaya mong gawin kung gugustuhin mo, pero ang katotohanan na hindi mo ito ginugustong gawin ay nagpapakita na hindi mo ito kayang gustuhin.
Kailangan ng tao ang Diyos hindi lang dahil siya ang lumikha sa lahat at nagbibigay ng mga materyal na biyaya, o dahil sa katotohanang titigil sa pag-iral ang tao kung mawawala siya sa isip ng Diyos, kundi higit sa lahat ay dahil ang Diyos ang tunay na dahilan, layunin, at hantungan ng buhay ng tao. Mauuwi sa wala ang bawat araw na ginugol ng tao sa mundo kung hindi niya kikilalanin ang Diyos bilang nag-iisang kahulugan ng kanyang buhay. Ang lahat ay magiging kapahamakan gaano man ito kaganda at kabuti sa paningin niya. Hindi opsyon ang Diyos kung paanong hindi opsyon ang paghinga at pagdaloy ng dugo para magkaroon ng buhay. Hindi man lahat ay mulat, hindi rin mababago ang katotohanan na ang hinahanap ng ating pagkatao ay ang kasiyahan at buhay na walang katapusan, dahil ito ang pagkauhaw ng ilinagay ng Diyos sa ating puso—pagkauhaw na siya rin ang papawi sa pamamagitan ng pagbibigay ng kanyang sarili—ng tunay na buhay at kasiyahan.
A Catholic's Blog 